ప్రకృతి!

నాలో దాగున్న దైవమే నా నేస్తం
ఆ నేస్తానికి ఇదొక అభయహస్తం!
తనను తాక శక్తిలేని పుడమి తో కలవాలని
తనకుతానై ఒరిగే అంబరాన్ని అడుగు:
"ప్రేమం"టే ఏమిటో తెలుస్తుందేమో - వేచి చూడు!

చేతులు యెగాజాపి చేపట్టిన మ్రాను నడుగు
చిఱు కొమ్మ తన పళ్ళని నేలకేందుకు రాలుస్తుందో
"విశ్వాసం" అని అంటుందా? ఏమో విని చూడు!

చివరి ఊపిరి ఆగాక కూడా తనవాళ్ళని తనకోసం
వదిలి పోయిన చంద్రుడ్నడుగు, సూర్యుడు తనకేమిచ్చాడని;
"బాధ్యత" అనే సమాధానమిస్తుందా? చవి చూడు!

ఎండిపోయిన సెలయేటిలో ధారలుకురిపించే,
ఆకాశాన పయనించే మేఘాన్నడుగు అలా చేస్తుందెందుకని -
"సంస్కార"మంటుందేమో, ఒక్క సారి ఆగి చూడు!

అడవిలో ఉన్నా అరవక మానదు కోకిల తన ముక్త కంఠంతో,
ఎవరూ చూడడంలేదని మానదు విరిసి మురిపించే మల్లిక ;
ఎవరో చూడాలని నాట్యం చెయ్యదు పింఛం విప్పే నెమలి,
ఇతరుల కోసం గుబాళించదు కనువిప్పిన గులాబి.
ఎన్నో ఎన్నెన్నో ప్రకృతి మాత తనదిగా ఉంటాయి,
మనసులోని దైవాన్ని వెలికి తీస్తే రహస్యాలు తెలుస్తాయి.

"అహంబ్రహ్మాస్మి" అనేదానికర్ధం తెలియని
స్వార్ధం సొమ్ము చేసుకొనే "వేదాంతులు"; వింతలు
చూపించే మెట్టవేదాంతులు నిండిన ఈ కలికాలంలో
ఆకలిదే పెద్దపీటవేసుకున్న 'సన్నాసులు'గా, దైవం
తన సృష్హ్టిలోని దేనికన్నా అతీతంగా మనుసునిచ్చిన
మానవుడు అలా మారితే పాపం దైవమే నిట్టూర్చాడు
సగటు మనిషివి నువ్వెంతరా నేస్తం!
చప్పుడులేకుండా ఆ దైవానికి అంకితం అయిపో !
ఒక అంబరంలా, ఒక కొమ్మలా , ఒక చంద్రుడిలా , ఒక పువ్వులా!

- Sravan(1943-2005) dt:01.01.2004